Powrót do strony Publicystyka:

 

Jest tyle dobra wokół nas

W ostatnią niedzielę miałam przyjemność uczestniczyć na Krakowskich Plantach w spotkaniu z ludźmi korzystającymi z pomocy, którą niosą im inni wspaniali i empatyczni ludzie. Po prostu aniołowie.

Najpierw trzeba się przełamać, zdobyć na odwagę, żeby w biały dzień, w środku miasta, wśród turystów i spacerowiczów stanąć w kolejce po miskę zupy i kromkę chleba. W tej długiej kolejce stali młodzi i starzy, zdrowi i chorzy, mężczyźni i kobiety. Wszyscy bardzo skromnie ubrani, z tobołkami, woreczkami, plecakami i pełni ufności, że nikt ich nie obrazi, nie przegoni, nie obrzuci wulgarnym słowem i złym, wrogim spojrzeniem.

Ta zupa to dla nich niekiedy jedyny w tygodniu ciepły posiłek, a kanapki z wędliną i domowym pasztetem są niemalże delikatesowym rarytasem.

Rozlewając zupę dbałam bardzo o to, aby każdy dostał mięsną wkładkę. Życząc smacznego i dotykając ich dłoni czułam płynącą od wszystkich, dobrą energię.
Na twarzach niektórych zauważyłam zakłopotanie, czasem zażenowanie, ale to normalne. Siadali obok siebie na ławkach lub na trawniku, rozmawiając jedli zupę, ciasto od Pani Basi, kanapki, pili herbatę i kawę. Pani Basia to cudowna kobieta, emerytka, która zna wszystkich plantowiczów po imieniu. Ja niestety nie zapamiętałam jeszcze imion, bo zjadała mnie trema nowicjuszki do tego stopnia, że nie zauważyłam jak na palcu ręki wyrósł mi wielki bąbel od trzymania chochli.

Obok nas w specjalnie zakupionej przez miasto karetce młodzi medycy udzielali osobom chorym pomocy – czyścili rany, robili opatrunki, podawali lekarstwa i udzielali porad.
Bo trzeba wszystkim wiedzieć, że osoby bezdomne też chorują, tylko mają ograniczone możliwości otrzymania pomocy. Bo czasem personel innej karetki, karetki pogotowia, tej która powinna pomóc każdemu, odmawia im przewiezienia do szpitala.
Dlaczego? Ano dlatego, że są brudni, zawszeni, zagrzybieni i owrzodzeni.

Z plantów wyjechałam naładowana dobrą energią i wiarą w to, że są jeszcze ludzie, którzy pomocy nie przeliczają na to, co z tego będą mieli. Czasem warto pomyśleć, że gdyby nasze życie potoczyło się w innym kierunku też moglibyśmy stać w tej kolejce, czekając na miskę zupy i dobre słowo od cudownej Pani Basi.

I to mogłoby być jedyne dobre słowo w tym tygodniu.

Pomyślmy o tym i spotkajmy się na plantach w Krakowie a nie pod sceną na dniach gminy.
Tak tylko żartowałam, bo przecież zaraz padną pytania: a kto zapłaci za transport do Krakowa? Przecież to niedziela, dzień wolny od pracy? Kto i za co upiecze ciasto? Skąd pieniądze na wsad do zupy?
Itd…, itp…

To już lepiej bujajcie się przy scenie, bo łatwiej zapłacić rachunek wystawiony przez artystę (na przykład na kwotę 40 tys. zł) niż pojechać do Krakowa za parę stówek.

A ja i tak mam w Beskidzie przyjaciół, którzy nigdy nie zadają mi takich pytań i całym sercem pomagają potrzebującym. Oni zawsze gotowi są do pomocy. Od nich nigdy nie usłyszałam: „jakoś musisz sobie sama poradzić”.

I za to im wszystkim dzisiaj dziękuję.

A tymczasem lecę do kuchni soki czekają. Cukier już kupiony, bąbel z palca znikł w cudowny sposób…

©  Mirka Widurek